Święto SGH

Profesor Tadeusz Kowalik w opinii o dorobku naukowym profesora Drewnowskiego napisał m.in.: „Trwałym osiągnięciem Drewnowskiego pozostają indykatory społeczne. Dzięki nim potrafił on rzeczywiście dokonać znacznego przybliżenia teorii ekonomii do rzeczywistości… Drewnowski, paradoksalnie, wniósł sporo do naszej wiedzy o kolektywistycznym państwie i jego preferencjach społecznych”.

W tym samym roku tytuł doktora honoris causa SGH otrzymał profesor Leonid Hurwicz, późniejszy laureat Nagrody Nobla 2007 w dziedzinie ekonomii. Promotorzy i recenzenci w przewodzie podkreślali osiągnięcia profesora Hurwicza w zakresie: ekonometrii, głównie teorii programowania matematycznego i teorii gier, teorii równowagi ogólnej i efektywnych systemów ekonomicznych oraz transformacji instytucjonalnej.

Ocena dorobku naukowego i organizacyjnego profesora Leonida Hurwicza

Ocena dorobku naukowego i organizacyjnego profesora Leonida Hurwicza – kandydata do tytułu doktora honoris causa Szkoły Głównej Handlowej

prof. nadzw. dr hab. Juliusz Kotyński, Instytut Polityki Handlu Zagranicznego SGH
Warszawa, dnia 25 sierpnia 1993 r.

Leonid Hurwicz, urodzony w 1917 r., emerytowany profesor ekonomi Uniwersytetu Minnesota w Minneapolis, USA, ma wybitny dorobek naukowy i organizacyjny oraz znaczącą pozycję w literaturze światowej.

Leonid Hurwicz zdobył wszechstronne wykształcenie w zakresie nauk humanistycznych i ścisłych. W 1938 r. ukończył Uniwersytet Warszawski, uzyskując stopień magistra prawa. W latach 1938-39 studiował w London School of Economics, a następnie (1939-40) w Instytucie Wyższych Studiów Międzynarodowych w Genewie. Po wyemigrowaniu do USA w 1940 r. kontynuował w latach 1940-42 studia ekonomiczne w Uniwersytecie Chicago i Uniwersytecie Harvarda.

Dorobek naukowy Leonida Hurwicza – zapoczątkowany w 1944 r. artykułem w czasopiśmie „Econometrica” nt. stochastycznych modeli fluktuacji gospodarczych – liczy ponad 100 pozycji, o dużym znaczeniu dla rozwoju różnych dziedzin nauk ekonomicznych. Na szczególne podkreślenie zasługuje wszechstronność zainteresowań naukowych kandydata i interdyscyplinarny charakter prowadzonych przez niego badań. Z tego tez względu imponujący dorobek naukowy Profesora Hurwicza jest trudny do jednoznacznej klasyfikacji i prezentacji. Obejmuje on znaczące prace z teorii ekonomii, organizacji i zarządzania, statystyki, ekonometrii, cybernetyki, matematyki i badań operacyjnych, rozszerzające i integrujące zdobycze wiedzy z różnych dyscyplin. Generalną cechą jego dorobku z dziedziny ekonomii jest wykorzystywanie nowoczesnego aparatu matematycznego do rozwiązywania nowych zagadnień, o ważnym znaczeniu dla teorii i praktyki gospodarczej.

Do osiągnięć najwyższej rangi w nowoczesnej literaturze ekonomiczno-matematycznej należy zaliczyć wkład Profesora Hurwicza w rozwój teorii programowania matematycznego i teorii gier. Jest on autorem i współautorem (wraz z K. Arrowem i H. Uzawą) licznych publikacji z dziedziny programowania liniowego i nieliniowego oraz teorii optymalnych decyzji, z których pierwsza jest pionierska praca „Linear Programming and General Theory of Optimal Behavior” („Econometrica”, 1947). L. Hurwicz prowadził badania w tej dziedzinie przez wiele lat, przyczyniając się do rozwiązania wielu ogólnych i szczegółowych zagadnień programowania. Główne wyniki tych badań były przedstawione m.in. w pracach „Programming in Linear spacer” (w książce K. J. Arrow, L. Hurwicz, H. Uzawa, „Studies in Linear and Nonlinear Programming”, 1958) i „Programming Involving Infinitely Many Variables and Constraints”, w książce nt. analizy działalności oraz teorii wzrostu i planowania, opublikowanej w 1967 r. pod red. E. Malinvaud i M. O. Bacharacha.

L. Hurwicz wniósł także istotny wkład do teorii ekonometrii przez swe badania nad metodami estymacji, identyfikacji, predykcji i agregacji modeli ekonometrycznych. Był jednym z pierwszych autorów, którzy zajmowali się modelami ekonomicznymi z parametrami losowymi („Systems with Nonadditive Disturbances”, w książce pod redakcją T.C.Koopmansa „Statistical Inference in Dynamic Economic Models”, 1950).

O wczesnym zainteresowaniu L. Hurwicza problemami cybernetyki i informatyki świadczy artykuł z 1950 r.: „Some Implications of Electronic Thinking Organisms”.

Do głównego nurtu działalności naukowej kandydata należy szereg wybitnych prac z różnych dziedzin ekonomii – teorii równowagi ogólnej (w tym teorii wymiany), teorii popytu, konsumpcji i dobrobytu, teorii cen, teorii rozwoju i planowania. Na wyróżnienie zasługuje zwłaszcza dorobek Profesora Hurwicza w zakresie badań nad decentralizacją (dekompozycją) i efektywnością systemów ekonomicznych i procesów alokacji zasobów. Przykładem osiągnięć z tej dziedziny są publikacje z lat 1960-1985, np. „Conditions for Economic Efficiency of Centralized and Decentralized structures” (w książce pod red. G. Grossnana, „Value and Plan, Economic Calculation and Organization in Eastern Europe”, 1960), czy prace Hurwicza przedstawione w zbiorze „Decision and Organization” (1972), poświęconym J. Marschakowi, jak i prace z połowy lat 80-tych, np. „Incentive Aspects of Decentralization” (w „The Handbook of Mathematical Economics”, t. III , red. K. J. Arrow, M. Intriligator, 1985).

Wśród najnowszych prac L. Hurwicza są też publikacje poświęcone teoretycznym i praktycznym zagadnieniom transformacji instytucjonalno-gospodarczych i rozwoju, w tym problemom przekształceń własnościowych w Polsce.

Dorobek dydaktyczny i organizacyjny profesora L. Hurwicza jest również bardzo wszechstronny i bogaty. W trakcie swojej długiej kariery zawodowej pracował on w wielu czołowych uniwersytetach w USA (w tym w uniwersytetach Minnesota, Illinois, Chicago, Harvard, MIT, Berkeley, Stanford) i w innych krajach (Indie, Chiny, Japonia, Indonezja), piastował ważne funkcje organizacyjne i honorowe w wielu prestiżowych instytucjach i towarzystwach naukowych oraz w komitetach redakcyjnych czasopism naukowych o zasięgu międzynarodowym.

Był pracownikiem organizacji międzynarodowych (EKG ONZ – 1948) oraz konsultantem wielu amerykańskich agencji rządowych i korporacji (w tym Rand Corporation). Uczestniczył w wielu ważnych międzynarodowych konferencjach naukowych.

Profesor Hurwicz był wyróżniony wieloma honorowymi tytułami naukowymi, w tym tytułem doktora nauk przez Northwestern University, USA w 1980 r. oraz doktoratem honoris causa przez Uniwersytet Autonomiczny w Barcelonie w 1989 r.

Ze względu na swój wybitny wkład w rozwój nauk ekonomicznych, poważne osiągnięcia organizacyjne i wysoko cenioną działalność naukową na forum międzynarodowym, a także ze względu na bliskie związki z Polską i współpracę naukową z naszą uczelnią Profesor Leonid Hurwicz jest, moim zdaniem, bardzo dobrym kandydatem do przyznania tytułu doktora honoris causa przez Szkołę Główną Handlową. Na podstawie bardzo wysokiej oceny dorobku naukowego i organizacyjnego kandydata wniosek w tej sprawie w pełni popieram.

---

Ocena dorobku naukowego i organizacyjnego prof. Leonida Hurwicza w związku z wszczęciem procedury nadania mu doktoratu honoris causa Szkoły Głównej Handlowej w Warszawie

Wojciech Maciejewski, Uniwersytet Warszawski,
Warszawa, dnia 12 stycznia 1994 r

Prof. Leonid Hurwicz należy do wąskiego grona najbardziej wybitnych uczonych światowych zajmujących się szeroko rozumianą ekonomią matematyczną, a może szerzej teorią ekonomii. Lista jego najważniejszych publikacji zawiera ponad 100 pozycji. Wśród współautorów jego dorobku znaleźć można wszystkie liczące się osobowości w środowisku ekonomii światowej okresu po drugiej wojnie światowej. Każda strona spisu jego publikacji mogłaby być wystarczającym powodem do dumy dla wielu uznanych autorytetów.

Dla nas Polaków na szczególne podkreślenie zasługuje fakt jego polskich korzeni. Rodzice prof. Hurwicza byli Polakami. Tylko wydarzenia pierwszej wojny światowej sprawiły, że urodził się w Moskwie, dokąd uciekli jego rodzice. Cały okres międzywojenny spędził w Warszawie, dokąd wrócił wraz z rodziną. Na Uniwersytecie Warszawskim w 1938 roku ukończył studia prawnicze. Następne lata spędził na studiach ekonomii w najbardziej prestiżowych ośrodkach nauki światowej: London School of Economics (1938-1939), Institut des Hautes Etudes Internationales, Geneva (1939-1940), Harvard University (1941) i The University of Chicago (1940-1942). Jest to naprawdę imponujący przegląd ośrodków i szkół ekonomii.

W początkowym okresie zainteresowania naukowe prof. Hurwicza skupiały się wokół różnych teoretycznych problemów ekonometrii. Prace swoje publikował w najbardziej prestiżowym wydawnictwie „Econemetrica”, organie Econometric Society. W 1949 roku uzyskał prestiżowy stopień Fellow tego Towarzystwa, a w 1969 roku został Prezydentem Econometric Society. Prof. Hurwicz był również w latach 1944-46 współpracownikiem historycznej już grupy badaczy modelowania ekonometrycznego, która stworzyła podstawy nowoczesnej ekonometrii, tak zwanej Cowles Commission.

Drugi nurt badań dotyczy różnych zagadnień optymalizacji decyzji w zagadnieniach ekonomicznych. Cechą charakterystyczna tego kierunku badań naukowych prof. Hurwicza jest fakt, iż problemy optymalizacji interesowały go nie tylko z punktu widzenia techniki optymalizacji, ale również – czy może przede wszystkim – ekonomicznych problemów z nimi związanych. I w tym przypadku również prace były prowadzone z najlepszymi naukowcami ostatnich pięćdziesięciu lat na świecie. Trudno znaleźć znaczące nazwisko w tym środowisku, z którym prof. Hurwicz nie prowadziłby wspólnych badań.

Kolejny kierunek zainteresowań badawczych to problemy mikroekonomii, zachowania firm, kwestii informacji. Istotna część jego dorobku naukowego dotyczy zagadnień równowagi ogólnej rozpatrywanych przy różnych założeniach wyjściowych. I w tych dziedzinach również powtórzyć można to, co już napisałem w przypadku ekonometrii i badań operacyjnych, iż profesor współpracuje zawsze z najlepszymi nazwiskami w danej dziedzinie, publikuje w najlepszych specjalistycznych wydawnictwach naukowych, jest członkiem najbardziej prestiżowych towarzystw naukowych z danej dziedziny.

Prof. Hurwicz był pracownikiem takich uniwersytetów jak: MIT, The Uniwersity of Chicago, Stanford University, Harvard University, University of California, Berkeley, University of Minnesota i wielu innych. Trudno o prestiżowy uniwersytet w Ameryce, z którym przez pewien czas nie byłby związany profesor Hurwicz.

Prof. Hurwicz jest członkiem większości liczących się towarzystw ekonomicznych w Ameryce i na świecie. W wielu z nich pełnił, w niektórych nadal pełni wysokie funkcje. Jest członkiem redakcji naukowych wielu najlepszych międzynarodowych czasopism naukowych. Niezależnie od działalności czysto naukowych pełnił wiele funkcji doradczych w znaczących organizacjach i agencjach. Jest zapraszany z cyklami wykładów do wielu uniwersytetów na świecie. Duża ich część dotyczy uniwersytetów dalekiego wschodu.

W ostatnich latach Prof. Hurwicz podjął tematy transformacji systemowej, szczególnie przejścia od gospodarki centralnie planowanej do gospodarki rynkowej. W związku z tymi zainteresowaniami, a może nie tylko dlatego, w ostatnim okresie odwiedzał Polskę, dając wykłady w obecnej Szkole Głównej Handlowej. Miałem przyjemność uczestniczyć w niektórych. Wiem, że cieszyły się ogromnym zainteresowaniem polskich ekonomistów i studentów ekonomii.

Jest dla mnie ogromnym zaszczytem, że Rada Naukowa Kolegium Gospodarki Światowej zwróciła się do mnie z prośbą o przedstawienie opinii w sprawie nadania doktoratu honoris causa tak znakomitemu uczonemu, jakim niewątpliwe jest Profesor Hurwicz. Przedstawiony przeze mnie krótki przegląd zasadniczej działalności i jego osiągnięć naukowych pozwala stwierdzić, iż nadanie doktoratu honoris causa Szkoły Głównej Handlowej Prof. Leonidowi Hurwiczowi jest ze wszystkich miar uzasadnione. Każdy, najlepszy uniwersytet na świecie byłby zaszczycony mając w gronie swoich doktorów honoris causa takiego człowieka.

W tej doniosłej uroczystości udział wzięli m.in. rektorzy zaprzyjaźnionych uczelni, rektor Uniwersytetu im. Gerharda Mercatora w Duisburgu profesor Walter Eberhardt, ambasador Niemiec w Polsce Johannes Bauch.

Hans-Joachim Paffenholz doktorem honoris causa SGH

prof. dr hab. Romuald Bauer, Dziekan Kolegium Zarządzania i Finansów SGH

W imieniu tych, którzy mieli możliwość stykania się z Panem Profesorem Hans-Joachimem Paffenholzem w ramach jego współpracy z SGH oraz w imieniu Rady Naukowej Kolegium Zarządzania i Finansów Szkoły Głównej Handlowej w Warszawie, która wystąpiła z inicjatywą dzisiejszej uroczystości, pragnę wyrazić ogromną radość, że dzięki przychylności Senatu Akademickiego, z Jej Magnificencją Rektorem SGH Panią prof. dr hab. Janiną Jóźwiak na czele, mogliśmy być przed chwilą świadkami nadania prof. Uniwersytetu im. Gerharda Mercatora w Duisburgu Hans-Joachimowi Paffenholzowi doktoratu honoris causa, tego najwyższego wyróżnienia, jakim dysponuje uczelnia. Pragnę za to podziękować również pozostałym osobom, które się do tego przyczyniły, a w szczególności recenzentom w osobach Pani prof. dr hab. Lucyny Frąckiewicz z Akademii Ekonomicznej im. Karola Adamieckiego w Katowicach, Pana prof. dr hab. Tadeusza Kierczyńskiego, byłego pracownika naszej Uczelni oraz promotorowi Panu prof. dr hab. Wojciechowi Wrzoskowi.

Zasługi prof. H-J. Paffenholza dla naszej Uczelni i dla rozwoju szkolnictwa ekonomicznego w Polsce, które przesądziły o nadaniu mu doktoratu honorowego, o którym mówił promotor tego przewodu prof. dr hab. W. Wrzosek nie budzą wątpliwości, czego wyrazem były wyniki dwukrotnego głosowania na posiedzeniach Wysokiego Senatu naszej Uczelni. Nie byłyby one jednak możliwe bez współdziałania innych profesorów z uniwersytetów niemieckich. Nie sposób wszystkich ich wymienić, pozwólcie zatem państwo, że wymienię tylko dwóch profesorów Uniwersytetu im. Gerharda Mercatora w Duisbugru, którzy najintensywniej wspierali Pana Profesora H-J. Paffenholza w jego staraniach o rozwój polsko-niemieckich kontaktów naukowych i dydaktycznych, na których zasługi zwrócił uwagę w swej recenzji prof. T. Kierczyński. Są nimi profesorowie: Dieter Cassel i Dietmar Kath. Im również należą się nasze podziękowania.

Jeśli popatrzymy się wstecz, to w 90-letniej historii naszej Uczelni możemy znaleźć wiele wpływów nauki niemieckiej. Już przy tworzeniu naszej Uczelni wzorowano się na doświadczeniach nauki niemieckiej, zwłaszcza na Handelshochschule w Lipsku, którą ukończyło kilku późniejszych profesorów naszej Uczelni m.in. prof. Edward Lipiński, rektor SGH działającej tajnie w Warszawie w okresie okupacji hitlerowskiej pod kryptonimem MSH, pierwszy profesor naszej Uczelni, któremu SGH nadała doktorat honorowy.

Był też okres - trzeba to wyraźnie powiedzieć - cieniem kładący się na naszych wzajemnych stosunkach. To, że jesteśmy dziś świadkami nadania, po raz pierwszy w historii naszej Uczelni, godności doktora honoris causa uczonemu niemieckiemu oznacza, że zrobiono duży krok naprzód w przełamaniu uprzedzeń, jakie w stosunkach między naszymi narodami poczyniły systemy totalitarne, najpierw faszyzm niemiecki, a następnie system stalinowski panujący po wojnie w Polsce.

Dziś sytuacja wygląda diametralnie odmiennie. Wiele dziedzin życia politycznego, społecznego i gospodarczego Republiki Federalnej Niemiec jest dla nas interesujących jako wzór do naśladowania. Łączy nas wiele wspólnych interesów gospodarczych i politycznych. Możemy zatem z optymizmem patrzeć na przyszłość stosunków między naszymi narodami i państwami, możemy liczyć na Niemcy w naszych staraniach o wejście do Unii Europejskiej i do NATO.

To, że w naszych wzajemnych stosunkach nastąpiły tak istotne zmiany zawdzięczamy m.in. takim postaciom ze strony niemieckiej, jak honorowany dziś przez nas Pan prof. H-J. Paffenholz. Jego wysiłki na nic by się jednak nie zdały, gdyby również i z e strony polskiej nie występowały dążenia do przezwyciężenia wzajemnych urazów, gdyby nie występowały dążenia do nawiązania stałych wzajemnych kontaktów, które były i są pożyteczne dla obu stron. Takie dążenia występowały wśród kadry naukowej naszej Uczelni i to nie tylko po roku 1989, kiedy to nastąpiła zmiana systemu politycznego w naszym kraju i od kiedy to nie trzeba wielkiego bohaterstwa, aby nawiązywać i utrzymywać przyjazne stosunki z partnerami zachodnimi, ale dużo wcześniej, kiedy to dzięki współpracy z prof. H-J. Paffenholzem podejmowane były wspólne tematy badawcze, które - mówiąc eufemistycznie - nie podobały się ówczesnym władzom. Tym ludziom też należy się uznanie i podziękowanie.

W sposób szczególny zasługi prof. H-J. Paffenholza dla przybliżenia polskim studentom i nauczycielom akademickim niemieckiej nauki ekonomicznej przedstawił w swym wystąpieniu prof. dr hab. W. Wrzosek. Trzeba jeszcze dodać, że prof. H-J. Paffenholz jest inicjatorem powstania Polsko-Niemieckiego Forum Akademickiego przy SGH, które jest instytucją finansowaną przez niemiecką instytucję promującą współpracę z niemieckimi instytucjami akademickimi DAAD, w ramach którego to Forum nasi studenci uczestniczą w zajęciach prowadzonych w Polsce przez niemieckich wykładowców, a po ich zaliczeniu mają możliwość jedno lub dwusemestralnych studiów w Republice Federalnej Niemiec.

Od powstania tego Forum tj. od 1993 r. prof. Paffenholz uczestniczy w kształtowaniu i realizacji tego programu, prowadząc corocznie (obecnie już po raz czwarty) obszerny, 60-godzinny wykład z mikroekonomii. Wysłuchało w tym czasie tego wykładu nieco ponad 300 studentów, czyli ok. 1/3 studentów czwartego semestru, którzy wybrali język niemiecki jako swój pierwszy język obcy. Studenci oceniając zajęcia prowadzone w ramach Polsko-Niemiec-kiego Forum podkreślają szczególnie talenty dydaktyczne i niezmiernie staranne przygotowanie się prof. H-J. Paffenholza do wykładów.

Do przedstawionej charakterystyki naszego honorowego doktora chciałbym dodać jeszcze jeden, charakterystyczny dla niego rys, nie mający już nic wspólnego z problematyką ekonomiczną, o której była dotychczas mowa.

Rozwijając swą współpracę z Polską stał się prof. H-J. Paffenholz równocześnie miłośnikiem polskiej kultury. Ten, kto miał przyjemność gościć w domu Pana Profesora Paffenholza, widział ogromne bogactwo zgromadzonych w nim obrazów i rzeźb autorstwa polskich artystów. Można by z nich utworzyć małe muzeum polskiej sztuki współczesnej.

Pan Profesor H-J. Paffenholz jest nie tylko admiratorem polskich sztuk plastycznych, ale również polskiej literatury. Pozwolą państwo, iż dla pokazania tego zainteresowania przedstawię jedno zdarzenie, które miało miejsce w ubiegłym roku. Tak się złożyło, że prof. Paffenholz był w Warszawie w dniu, w którym podano do publicznej wiadomości, iż laureatką literackiej nagrody Nobla została nasza rodaczka Wisława Szymborska. Prof. Paffenholz zapragnął natychmiast zdobyć jakiś tomik jej poezji. Niestety księgarnie nie były przygotowane na to wydarzenie. Tomiki wierszy Szymborskiej były w księgarniach nieobecne. Zaspokojenie pragnienia zapoznania się z poezją naszej laureatki nagrody Nobla stało się możliwe tylko przez uszczuplenie prywatnych zasobów Jej Magnificencji Pani Rektor SGH, które to zasoby biblioteki domowej nie ograniczają się, jak widać, wyłącznie do książek naukowych z uprawianej przez Panią Rektor problematyki.

Nadanie tytułu doktora honoris causa prof. H-J. Paffenholzowi jest podziękowaniem naszej Uczelni za jego dotychczasową działalność na rzecz rozwoju naszej Uczelni, na rzecz intensyfikacji wzajemnych kontaktów między polską i niemiecką nauką ekonomiczną i kulturą.

Mam nadzieję, że przyznany przed chwilą tytuł stanie się nowym bodźcem dla rozwijania dotychczasowej działalności, dla służenia rozwojowi i zbliżenia między naszymi dwoma narodami. Z tym przekonaniem pragnę powiedzieć Panu Profesorowi H-J. Paffenholzowi: dziękujemy za już i prosimy o jeszcze oraz życzyć mu dużo zdrowia, aby mógł te nasze oczekiwania realizować. Wszystkiego najlepszego Panie Profesorze.

Herr Paffenholz, wir danken Ihnen für Ihre schwere Arbeit auf dem Gebiet der Deutsch-Polnischen zusamenarbeit und wünschen Ihnen alles gutes und weitere erfolge.

Wystąpienie promotora prof. dr hab. Wojciecha Wrzoska

Hans-Joachim Paffenholz, ukończywszy studia w Instytucie Gospodarki Światowej Uniwersytetu w Kilonii, od 1975 roku jest profesorem, najpierw w Dortmundzie, a od 1979 roku w Uniwersytecie w Duisburgu. Podstawowym przedmiotem Jego zainteresowań jako pracownika nauki jest problematyka ekonomiczna, obejmująca ogólne problemy funkcjonowania gospodarki oraz działalność jej podmiotów w warunkach kreowanych przez instrumenty polityki gospodarczej. Ten przedmiot zainteresowań wyznacza zarówno dokonania naukowe Profesora H-J. Paffenholza, jak również Jego wkład w rozwój polsko-niemieckiej międzyuczelnianej współpracy naukowej.

Trwałą misją Profesora H-J Paffenholza jest inicjowanie rozwoju badań naukowych oraz organizowanie międzyuczelnianej współpracy naukowej zgodnie z zasadą bezgranicznego wymiaru nauki (nauka nie zna granic). Urzeczywistniając tę misję, Profesor H-J. Paffenholz stał się inicjatorem oraz konsekwentnym promotorem wielostronnej współpracy naukowej i dydaktycznej Szkoły Głównej Handlowej z Uniwersytetem w Duisburgu. W 1997 roku mija 20 lat od rozpoczęcia tej współpracy, ale główne jej podstawy i kierunki zaczęły się krystalizować na początku lat 80-tych podczas pierwszego pobytu Profesora w naszej Uczelni w 1981 roku oraz w następstwie podpisania w 1983 roku formalnej, międzyuczelnianej umowy.

Profesor H-J. Paffenholz jako pełnomocnik Senatu Uniwersytetu w Duisburgu ds. współpracy z SGH był zawsze zwolennikiem wszechstronnej współ-pracy naukowej, obejmującej wspólne badania naukowe, organizowanie wspólnych seminariów naukowych młodych pracowników nauki oraz wzajemną wymianę studentów. Idea wszechstronnej współpracy naukowej zrodziła się jako wyraz postrzegania przez Profesora jedności oraz nierozłączności instytucji akademickich i środowisk akademickich.

Profesor H-J. Paffenholz był również zawsze zwolennikiem rzeczowości i konkretu. Współpraca naukowa, której był inicjatorem i promotorem była w związku z tym pozbawiona zbędnych deklaracji oraz pustej frazeologii. Była wyzwaniem dla jej polskich i niemieckich uczestników, którzy podejmowali ją ze świadomością wielkich obowiązków, ale również z uzasadnioną nadzieją na trwałe efekty poznawcze i praktyczne.
Rozwijając idee wszechstronnej współpracy naukowej, wypracował Profesor H-J. Paffenholz koncepcję wspólnych badań naukowych, organizowanych w mieszanych, polsko-niemieckich, zespołach badawczych, które konfrontowały swoje osiągnięcia badawcze podczas cyklicznie odbywanych seminariów i konferencji naukowych. Koncepcja ta przyniosła obfite owoce w postaci wartościowych publikacji naukowych i propozycji dotyczących reformowania polskiej gospodarki.

W myśl koncepcji wypracowanej przez Profesora H-J. Paffenholza były podejmowane przez pracowników naszej Uczelni oraz Uniwersytetu w Duisburgu wspólne badania w obrębie kilku nurtów badawczych. Pierwszy nurt badawczy był poświęcony problematyce inflacji oraz gospodarki drugiego obiegu, tzw. gospodarki nieformalnej w różnych systemach gospodarowania. Rodził się on w trudnych warunkach, gdyż problematyka ta była sytuowana wówczas w Polsce poza oficjalnym obiegiem poznawczym. Badania te, prowadzone w okresie 4 lat przez mieszane, polsko-niemieckie zespoły badawcze, koncentrowały uwagę na formach przejawiania się i tendencjach rozwojowych tych dwóch zjawisk oraz ich przyczynach i skutkach dla procesów gospodarowania. Efekty tych badań stały się trwałym wkładem zespołów badawczych oraz Profesora H-J. Paffenholza do współczesnej myśli społeczno-ekonomicznej. Wkład ten nie ogranicza się do abstrakcyjnego modelowania procesów społeczno-ekonomicznych, lecz obejmuje również projektowanie użytecznych rozwiązań w praktycznym regulowaniu zjawisk ekonomicznych. Kryterium użyteczności dokonań naukowych jest głównym przesłaniem Profesora H-J. Paffenholza w procesie podejmowania i rozwijania twórczych przedsięwzięć badawczych.

Badania te stały się podstawą cyklu oryginalnych publikacji poświęconych problematyce zwalczania inflacji oraz ograniczania sfery funkcjonowania gospodarki drugiego obiegu. Wśród nich były również publikacje, które zawierały projekty reformatorskich przedsięwzięć w tej dziedzinie. Projekty te wyprzedzały reformę gospodarczą w Polsce.

W tym nurcie mieszczą się również wspólne badania poświęcone analizie przesłanek, warunków i możliwości tworzenia polsko-niemieckich spółek joint ventures oraz zasad kształtowania polityki finansowej i przemysłowej w gospodarce rynkowej.

Rada Naukowa Kolegium Zarządzania i Finansów na posiedzeniu w dniu 19 stycznia 1998 roku podjęła uchwałę o wszczęciu procedury o nadanie godności doktora honoris causa Szkoły Głównej Handlowej w Warszawie prof. zw. dr. hab. Zdzisławowi Fedorowiczowi, wieloletniemu profesorowi SGPiS i SGH.

Recenzentami w przewodzie byli: prof. dr hab. Stanisław Rączkowski - emerytowany profesor SGH i prof. dr hab. Stanisław Owsiak - z Akademii Ekonomicznej w Krakowie. Promotorem był prof. zw. dr hab. Władysław L. Jaworski.

Senat SGH na posiedzeniu w dniu 16 grudnia 1998 orku.- uchwałą nr 88 - przyznał tytuł doktora honoris causa prof. dr hab. Zdzisławowi Fedorowiczowi.

Odbyło się także wręczenie dyplomów doktorskich i habilitacyjnych osobom, które w ostatnim roku uzyskały stopnie naukowe.

Profesor Ronald W. Jones Doktorem Honoris Causa SGH

dr Elżbieta Czarny, Instytut MSG Kolegium Gospodarki Światowej

Na wniosek Rady Naukowej Kolegium Gospodarki Światowej Senat Szkoły Głównej Handlowej na posiedzeniu 23 maja 2001 roku przyznał profesorowi Ronaldowi W. Jonesowi z Rochester University tytuł doktora honoris causa naszej Uczelni.

Decyzja o przyznaniu tego tytułu profesorowi Jonesowi wynika z bardzo wysokiej oceny Jego dorobku naukowego oraz z ogromnego i stale rosnącego znaczenia obszaru badań, w którym tworzy Pan Profesor. Nie bez znaczenia są również wieloletnie związki Profesora z naszą Uczelnią.

Dorobek naukowy Profesora Jonesa obejmuje kilkanaście książek i 130 artykułów publikowanych w najbardziej prestiżowych czasopismach ekonomicznych. Profesor jest także redaktorem prac o podstawowym znaczeniu dla teorii międzynarodowych stosunków gospodarczych, w tym przede wszystkim zbioru podstawowych dzieł z tej dziedziny (Handbook of International Economics). Jest także współtwórcą wielu niezwykle ważnych prac zbiorowych.

Jednakże o pozycji naukowej profesora Jonesa decyduje przede wszystkim ciężar gatunkowy Jego dorobku. Wiele Jego prac stanowi bowiem istotny, a niekiedy przełomowy, krok w rozwoju międzynarodowych stosunków gospodarczych, a przede wszystkim teorii handlu międzynarodowego.

Profesor Jones jest autorem sformułowanego w 1956 r. twierdzenia dotyczącego zależności między wielkością zasobów czynników wytwórczych a wielkością produkcji dóbr w gospodarce, działającej zgodnie z założeniami teorii Heckschera-Ohlina (efekt powiększenia Jonesa zwany w literaturze również twierdzeniem Rybczyńskiego). Profesor Jones jest także twórcą przedstawionego na początku lat siedemdziesiątych modelu funkcjonowania gospodarki z mobilnymi i niemobilnymi czynnikami wytwórczymi uważanego za krótkookresową wersję teorii Heckschera-Ohlina. Niezwykle istotne są również wyniki badań profesora Jonesa dotyczących zależności między cenami dóbr a wynagrodzeniami czynników wytwórczych używanych do ich produkcji oraz analiza zachowań małego kraju, którego popyt i podaż nie wpływają na poziom cen na rynku światowym.

W ostatnich latach głównym obszarem zainteresowań badawczych Profesora jest międzynarodowy handel dobrami pośrednimi i czynnikami wytwórczymi. Jest On m.in. współautorem modelu produkcji wieloetapowej oraz modeli przepływów czynników wytwórczych. W swojej najnowszej, opublikowanej w 2000 r. książce Globalization and the Theory of Input Trade profesor Jones pokazuje, jak międzynarodowa wymiana dóbr pośrednich wpływa na charakter i rozmiary międzynarodowego handlu dobrami finalnymi.

Problematyka międzynarodowego przepływu czynników produkcji i międzynarodowej fragmentaryzacji procesu wytwarzania pojawi się też w wykładzie wygłaszanym przez prof. Jonesa podczas uroczystości wręczenia doktoratu honoris causa SGH. Prof. Jones będzie mówić o perspektywach globalizacji gospodarki w świecie nie wolnym od różnorakich konfliktów.

Ten temat ma szczególną wymowę po wrześniowym ataku terrorystycznym na Stany Zjednoczone. Profesor Jones przedstawi znaczenie rewolucji technologicznej, a zwłaszcza informatycznej dla umiędzynarodowienia produkcji. Przypomni sprzeczności interesów gospodarczych bogatych krajów uprzemysłowionych i ubogim krajów słabiej rozwiniętych. Zwróci uwagę na inne rodzaje konfliktów występujących w dzisiejszej gospodarce światowej.

Jeden z nich wynika ze zmiany pozycji narodowych władz gospodarczych w stosunku do prywatnego biznesu coraz częściej prowadzonego poza granicami rodzimego krajów i coraz trudniej kontrolowalnego. Konsekwencją jest chęć ograniczania przez krajowe władze ekonomiczne swobody działania firm prywatnych pod pretekstem przeciwdziałania przestępczości gospodarczej. Kolejnym potencjalnym obszarem konfliktów jest według Jonesa odwieczny konflikt pokoleń. Starsi mają władzę i pieniądze, którymi niechętnie chcą się dzielić z młodymi, chociaż ci ostatni nie kiedy lepiej dają sobie radę w dzisiejszym świecie nowoczesnej techniki. Dodaje, że kolejną grupą, której obawiają się możni tego świata są cudzoziemcy. Podsumowując, podkreśli rolę młodzieży z różnych krajów, otwartej nie tylko na wiedzę i nowinki techniczne, lecz także na nowe poglądy i wartości.

Profesor Jones od wielu lat utrzymuje ożywione kontakty naukowe z Polską. W latach 1993-1997 prowadził corocznie wykłady w ramach Summer School of Economics w Kortowie. Do grona jego słuchaczy należało wówczas wielu studentów, doktorantów i pracowników naukowych SGH. Jednym z efektów tych wykładów było przetłumaczenie przez grono młodych pracowników i studentów naszej uczelni podręcznika międzynarodowych stosunków gospodarczych współautorstwa Profesora Jonesa (R.E. Caves, J.A Frankel, R.W. Jones, Handel i finanse międzynarodowe, PWE, Warszawa 1998). Po raz kolejny profesor Jones był w Warszawie w 2000 roku, wykładał teorię handlu międzynarodowego w Międzyuczelnianym Ośrodku Kształcenia Doktorantów, którego współzałożycielem jest nasza Uczelnia. W czasie każdego pobytu w SGH profesor Jones występował na seminariach naukowych Instytutu Międzynarodowych Stosunków Gospodarczych KGŚ, przyciągając liczne rzesze słuchaczy z całej SGH.

Gościem honorowym była Pani Minister Nauki i Szkolnictwa Wyższego prof. dr hab. Barbara Kudrycka, która przedstawiła założenia reformy szkolnictwa wyższego. Tego dnia doktorzy i doktorzy habilitowani odebrali dyplomy. W ich imieniu wystąpiła dr hab. Małgorzata Poniatowska-Jaksch.

Uroczystość uświetnił występ Chóru Akademickiego SGH. Debiutował Teatr SGH, czyli Teatr Scena Główna Handlowa, który wystąpił z inscenizacją Pamiętników Bolesława Miklaszewskiego, pierwszego rektora Szkoły.

Laudację wygłosił prof. Zygmunt Niewiadomski. Prof. Stanisław Sołtysiński wygłosił wykład „Ład korporacyjny w świetle lekcji kryzysu”.

Tego dnia na uroczystym posiedzeniu Senatu wręczono dyplomy doktorskie i habilitacyjne.

Po odczytaniu listów adresowanych z okazji Święta SGH do społeczności akademickiej przez Marszałek Sejmu RP, Marszałka Senatu RP oraz Minister Nauki i Szkolnictwa Wyższego, głos zabrał JM Rektor Szkoły Głównej Handlowej w Warszawie prof. dr hab. Tomasz Szapiro. Mówił o bardzo dobrych pozycjach SGH w rankingach. Przywołał pierwsze miejsca w zestawieniach uczelni ekonomicznych Perspektyw, Rzeczpospolitej i Wprost. Wspomniał o wysokim, siódmym miejscu w rankingu Financial Times zajętym przez prowadzony w SGH kierunek CEMS Master in International Management. Przywołał także najwyższą pozycję w rankingu zarobków, jakimi mogą poszczycić się absolwenci SGH.

Podczas uroczystości Order Palm Akademickich z rąk JE Ambasadora Francji Pierre’a Buhlera odebrała dr Izabela Bergel, pełnomocnik rektora ds. podwójnego dyplomu. Odznaczenie nadał jej Minister Edukacji Narodowej Republiki Francji w uznaniu za wkład w rozwój polsko-francuskiej współpracy akademickiej.

Rektor SGH prof. Tomasz Szapiro witał władze uczelni polskich i zagranicznych, władze państwowe i samorządowe, reprezentantów instytucji publicznych i świata biznesu, a przede wszystkim studentów, absolwentów, pracowników i przyjaciół SGH. Doradca prezydenta RP odczytał list gratulacyjny Andrzeja Dudy. Odczytano także gratulacje i życzenia marszałka Sejmu RP Marka Kuchcińskiego i premier RP Beaty Szydło. 

Z krótkim przemówieniem wystąpił Minister Nauki i Szkolnictwa Wyższego Jarosław Gowin, który mówił o znaczącym dorobku naukowym badaczy ​z SGH i o szczególnych zasługach dla kształcenia specjalistów mających wpływ na kształt transformacji polskiej gospodarki. Marszałek Województwa Mazowieckiego Adam Struzik wręczył rektorowi prof. Tomaszowi Szapiro medal pamiątkowy „Pro Masovia” przyznany uczelni, a pracownikom SGH – dyplomy uznania. 

Wykład jubileuszowy „Tradycje SGH – odwaga przywództwa” wygłosił prof. dr hab. Wojciech Morawski.​

Po wkroczeniu orszaku do Auli Głównej uroczyste posiedzenie Senatu rozpoczął Jego Magnificencja Rektor SGH dr hab. Marek Rocki, prof. SGH. Rektor powitał zgromadzonych gości, wśród których znalazła się podsekretarz stanu w Ministerstwie Nauki i Szkolnictwa Wyższego RP prof. dr hab. Teresa Czerwińska. Rektor podziękował za nadesłane gratulacje, a profesor Czerwińska odczytała list od Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego RP Jarosława Gowina, w którym wicepremier życzył Szkole Głównej Handlowej w Warszawie „nieustannego rozwoju, podążania ku nowym brzegom, wyznaczania nowych dróg, by Polska stała się (…) krajem zasobnym, konkurencyjnym wobec innych gospodarek oraz odpowiedzialnie korzystającym ze swych zasobów”.

Jego Magnificencja Rektor SGH w swoim wystąpieniu przypomniał, że władze uczelni realizują plany nakreślone w połowie 2016 roku. Ogłosił prace nad wieloletnią strategią: „naszą ambicją jest to, aby perspektywa podjętych działań nie zamykała się w granicach jednej kadencji (…), lecz sięgała – jako wieloletnia strategia rozwoju – roku 2030”. Profesor Marek Rocki wymienił wartości, które decydują o działaniach społeczności SGH i kierunku, w którym zmierza uczelnia. Wartościami tymi są:  integracja społeczności akademickiej, doskonałość naukowa, przywództwo w edukacji ekonomicznej, otwartość, przedsiębiorczość akademicka oraz sprawność organizacyjna. Rektor podał przykłady działań już podjętych lub planowanych w najbliższym czasie, które są konkretnymi realizacjami wartości społeczności SGH.

„Nie zadowala nas bowiem pozycja lidera krajowego, mamy ambicje być partnerem wiodących zagranicznych ośrodków naukowych”.

Na koniec wystąpienia Jego Magnificencja podkreślił, że kształt nowej strategii zostanie wypracowany w szerokiej dyskusji obejmującej nie tylko całe środowisko studentów, pracowników i absolwentów, ale również otoczenie społeczne i gospodarcze SGH.

Kolejnym punktem uroczystości było wręczenie dyplomów dwudziestu doktorom habilitowanym i sześćdziesięciu doktorom, którego dokonali dziekani kolegiów profesorowie Joanna Plebaniak, Wojciech Morawski, Marzenna Weresa, Roman Sobiecki i Ryszard Bartkowiak pod kierunkiem prorektora ds. nauki i zarządzania prof. Piotra Wachowiaka. Senat SGH przyjął ślubowanie naukowców, a w ich imieniu głos zabrała dr hab. Agnieszka Wojtczuk-Turek. Nawiązując do słów znanych z przeszłości badaczy opisała motywacje i zaangażowanie współczesnych naukowców, kładąc nacisk na dążenie do prawdy. 

Wiele radości zebranym przyniosło pierwsze w historii Święta SGH wręczenie nagród studenckich „Inspiracja roku”. Justyna Ciszek – wiceprezes Stowarzyszenia MagPress, wydawcy miesięcznika „Magiel” – pokrótce opisała ideę nagrody wręczanej wykładowcom, którzy w danym roku zrobili największe wrażenie na studentach. Werdykt wzbudził aplauz – statuetki odebrali prof. Krzysztof Kozłowski (kategoria: studia licencjackie) oraz dr Grzegorz Koloch (kategoria: studia magisterskie).

Po raz pierwszy na Święcie SGH odbył się krótki koncert kwartetu smyczkowego studentek Uniwersytetu Muzycznego im. Fryderyka Chopina w Warszawie. Artystki wykonały trzy utwory klasyczne i jeden współczesny. Jak zawsze uroczystości towarzyszył Chór SGH.

Ostatnim akordem posiedzenia Senatu SGH była prezentacja tortu, który – już po zakończeniu uroczystości – został przeniesiony do Auli Spadochronowej do degustacji.

Listy gratulacyjne nadesłali:

• Marek Kuchciński, Marszałek Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej
• Jarosław Gowin, Minister Nauki i Szkolnictwa Wyższego
• Adam Struzik, Marszałek Województwa Mazowieckiego
• Dr hab. Robert Tomanek, prof. UE, Uniwersytet Ekonomiczny w Katowicach
• Dr hab. Andrzej Chochoł, prof. UEK, Uniwersytet Ekonomiczny w Krakowie
• Jarosław Koziński, Partner Zarządzający – Doradztwo Podatkowe i Prawne EY Polska
• Tomasz Mielniczuk, Dyrektor Departamentu Santander Universidades 

Uroczystościom Święta SGH towarzyszyły: 23 kwietnia – występ Chóru SGH, który odbył się w Bibliotece SGH, 24 kwietnia – Dzień Międzynarodowy, 25 kwietnia – Dzień Kół i Organizacji Studenckich, 27 kwietnia – Dzień Partnerów i Absolwentów, 28 kwietnia – Dzień ze Studentami i Doktorantami.

Rektor wymienił najważniejsze inicjatywy ostatnich miesięcy: rozpoczęcie budowy nowego budynku przy ulicy Batorego, podpisanie przez – SGH jako jednej z pierwszych uczelni w Polsce – Deklaracji Społecznej Odpowiedzialności Uczelni oraz rozpoczęcie procedury uzyskania certyfikatu Logo HR: – Dzisiaj podpisałem odpowiedni dokument w tej sprawie – podkreślił.

Po przemówieniu rektora miejsce za mównicą zajął Bartosz Ciołkowski z Mastercard, reprezentujący Klub Partnerów SGH. 

Zgodnie z tradycją Święta SGH odbyło się wręczenie dyplomów doktorom habilitowanym i nowo wypromowanym doktorom, którzy złożyli ślubowanie. W imieniu naukowców głos zabrała dr hab. Andżelika Kuźnar. 

Uroczystościom Święta SGH towarzyszyły:

• 11 kwietnia – koncert Plaisir d’amour w wykonaniu Małgorzaty Walewskiej – mezzosopran i Małgorzaty Zalewskiej – harfa; 
• 12 kwietnia – Double Degree Day, World Cafe; 
• 13 kwietnia – Targi firm absolwentów SGH, akcja „Uwolnij książkę ekonomiczną”: wymień, zamień, podaruj; koncert Chóru SGH; 
• 14 kwietnia – premiera spektaklu „PARTY” – Teatru Scena Główna Handlowa w reżyserii i dramaturgii Jerzego Łazewskiego, oparty na współczesnym dramacie brytyjskim, a zarazem w przewrotny sposób czerpiący z klasyki broadwayowskiego musicalu; 
• 15 kwietnia – Bieg SGH, Dzień Dawcy Szpiku – aby każdy mógł uratować komuś życie.

Listy gratulacyjne nadesłali:

• Marek Kuchciński, Marszałek Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej
• Jarosław Gowin, Minister Nauki i Szkolnictwa Wyższego
• Zdzisław Sipiera, Wojewoda Mazowiecki
• Adam Struzik, Marszałek Województwa Mazowieckiego
• Dr hab. Robert Tomanek, prof. UE, Uniwersytet Ekonomiczny w Katowicach
• Dr hab. Andrzej Chochół, prof. UEK, Uniwersytet Ekonomiczny w Krakowie
• Gertruda Uścińska, Prezes Zakładu Ubezpieczeń Społecznych
• Nadinsp. Paweł Dobrodziej, Komendant Stołeczny Policji

„To jest naprawdę duże wyzwanie, aby przekonać polskiego przedsiębiorcę do sfinansowania prac badawczych bez zapewnienia go, że rezultaty będą takie, jak założone na wstępie (co kłóci się z samą ideą prac badawczych) oraz bez zwrotu z tej inwestycji w krótkim okresie.”
Paweł Tynel podał przykład dobrej współpracy, która ostatecznie przynosi komercyjne efekty: „(…) jedno z naszych rozwiązań bazuje na badaniach dotyczących zastosowania modeli przepływów międzygałęziowych i ekonometrii przestrzennej, jako narzędzia oceny polityki gospodarczej i efektów działalności przedsiębiorstw. (…) Muszę przyznać, że jest duże zainteresowanie skwantyfikowaniem i przedstawieniem w formie liczbowej tego, co intuicyjnie się wyczuwa. Bez badań naukowych byłoby to niemożliwe (…)”

Wystąpienie rektora prof. Marka Rockiego

Po tych zachętach skierowanych do odbierających tego dnia dyplomy naukowców, miejsce za mównicą zajął Jego Magnificencja Rektor SGH prof. Marek Rocki.

W swoim wystąpieniu skoncentrował się na relacji z prac adaptujących SGH do nowego prawa o szkolnictwie wyższym. Zebranych w Auli Głównej studentów, pracowników i gości poinformował, że finalny projekt nowego statutu będzie przedmiotem obrad najbliższego zebrania Senatu SGH. Rektor podziękował za pracę nad projektem:

„Przede wszystkim chciałbym zaakcentować jak bardzo środowiskowa, uspołeczniona była to praca, szeroko angażująca wszystkie grupy wspólnoty akademickiej.  Dziesiątki spotkań i rozmów z przedstawicielami organów kolegialnych, z senacką komisją statutową, studentami i doktorantami, indywidualnie z pracownikami, jak i zespołowo podczas otwartego spotkania konsultacyjnego.”

Opublikowanie projektu na stronie internetowej przyniosło wiele ważnych głosów uwzględnionych w dokumencie, nad którym będzie obradował Senat.

„Wykorzystujemy szanse, jakie przynoszą nowe regulacje ustawowe, tworząc statut, który daje bardzo solidne podstawy do trwałego rozwoju SGH i realizacji tworzonej obecnie strategii uczelni na lata 2020-2030” – kontynuował prof. Marek Rocki.

Rektor zapowiedział powołanie w nowym statucie rad naukowych dla dyscyplin, w ramach których społeczność prowadzi badania i promuje naukowców. Połączenie w radach specjalistów z pięciu kolegiów wzmocni głos SGH na arenie krajowej i międzynarodowej. Jak do tej pory – kolegiami będą kierowali dziekani. Rektor zaznaczył, że w nowym statucie rezygnuje z części ustawowych uprawnień – kandydaci na dziekanów zostaną poddani opiniowaniu przez wszystkich pracowników kolegium.

Poinformował także o utworzeniu „jednej, mocnej w swoich postawach merytorycznych, szkoły doktorskiej SGH”. Następnie przeszedł do powołania nowego ciała jakim jest rada uczelni:

„W odróżnieniu od wielu innych uczelni projektujemy radę w maksymalnym - przewidzianym ustawą - liczbowo składzie i z większym od wymaganego ustawą udziałem ekspertów zewnętrznych. Przyjmujemy też ważne kryteria jakościowe jej ustanowienia”.
 
W Radzie SGH zasiądą m.in. przedstawiciele Klubu Partnerów SGH, organizacji pracodawców reprezentatywnych w skali kraju i wchodzących w skład Rady Dialogu Społecznego, Rady Warszawy, absolwentów, pracowników (wskazanego w powszechnych wyborach), Senatu SGH i przewodniczący samorządu studentów. W radzie zasiądzie także jeden były rektor, prorektor lub dziekan kolegium.

W końcowej części wystąpienia rektor zapowiedział wznowienie prac nad finalną postacią strategii na lata 2020-2030 zaraz po przyjęciu nowego statutu.

Medal „Za zasługi dla Szkoły Głównej Handlowej w Warszawie”

Wzruszającym punktem tegorocznej uroczystości było wręczenie Medalu „Za zasługi dla Szkoły Głównej Handlowej w Warszawie”, nadanego przez kapitułę pośmiertnie prof. Janinie Jóźwiak, rektor SGH w latach 1993-1999. Medal odebrała siostra prof. Janiny Jóźwiak. Prorektor ds. współpracy z otoczeniem prof. Hanna Godlewska-Majkowska w laudacji mówiła m.in.:

„Fundamentalnym osiągnięciem prof. Janiny Jóźwiak w zakresie działalności na rzecz SGH był Jej zasadniczy i istotny współudział w opracowaniu radykalnej reformy strukturalnej i programowej SGH jako przewodniczącej Komisji Reformy oraz wdrożenie tej reformy jako rektor w latach 1993-1999. Reforma ta spowodowała zdecydowaną przebudowę struktur organizacyjnych uczelni, ale przede wszystkim zdefiniowała w nowym kształcie strategię wszechstronnej edukacji ekonomicznej w uczelni”.

Wręczenie dyplomów, nagrody i stypendium

Dłuższą część uroczystości wypełniło wręczanie dyplomów doktorom i doktorom habilitowanym, których ślubowaniem przewodził prorektor ds. nauki i zarządzania prof. Piotr Wachowiak. W ich imieniu przemawiał prof. Michał Jakubczyk. Prof. Wachowiak pokierował też wręczeniem nagród Rektora SGH za najlepszą pracę doktorską. Nagrody otrzymali doktorzy Barbara Jarmulska, Marcin Chomicz, Marcin Kołtuniak, a wyróżnienie dr Patryk Dziurski.

Swoje nagrody w plebiscycie „Inspiracja Roku” wręczyli też studenci. Tegorocznymi laureatami tytułu okazali się prof. Marta Kightley (studia magisterskie) oraz – po raz kolejny – prorektor ds. dydaktyki i studentów prof. Krzysztof Kozłowski (studia licencjackie). Natomiast stypendium im. Judyty i Bronisława Blassów dla najlepszego studenta, który ukończył II rok na kierunku finanse i rachunkowość, w tej edycji przypadło Patrycji Lasek. Innym miłym zdarzeniem było wręczenie przez prof. Jana Klimka Jego Magnificencji prof. Markowi Rockiemu Szabli Kilińskiego – za szczególne zasługi dla rozwoju polskiego biznesu i rzemiosła.

Ostatnim akcentem uroczystego posiedzenia Senatu było wykonanie przez chór dziewięciogłosowego Miserere Gregoria Allegriego, po którym świętowanie przeniosło się do Ogrodów Rektorskich.

Listy gratulacyjne nadesłali:

• Marek Kuchciński Marszałek Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej,
• Mateusz Morawiecki Prezes Rady Ministrów,
• Małgorzata Kidawa-Błońska, Wicemarszałek Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej,
• Elżbieta Rafalska Minister Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej,
• Gertruda Uścińska Prezes Zakładu Ubezpieczeń Społecznych,
• ZdzisławSipiera Wojewoda Mazowiecki,
• Adam Struzik Marszałek Województwa Mazowieckiego,
• Rafał Trzaskowski Prezydent m.st. Warszawy,
• prof. dr hab. Maciej Żukowski Rektor Uniwersytetu Ekonomicznego w Poznaniu.